Toscane:
cypressen, glooiende heuvels, wijn en een zwembad, toch? We kregen de kans om, samen
met enkele andere fietsers, méér te ontdekken. We kwamen terug en konden de
beschrijving niet langer beperken tot één zin.
Dinsdag 12 september 2017
·
Montecatini, park met thermen
·
Montecatini, Funicolare
·
Montecatini Alto
06.40u Als een dief in de nacht weggeslopen om de trein te
nemen naar Zaventem. Sander is jarig en we zullen hem vandaag niet zien. Hij
vindt het gelukkig niet erg en zou in onze plaats hetzelfde gedaan hebben
vertelde hij ons. Lang en hard naar uitgekeken, eindelijk gaan we fietsen inToscane, Montecatini. We vliegen met Brussels Airlines naar Firenze, maar
doordat er te veel wind staat kunnen we niet landen en worden we afgeleid naar
Bologna. Dit gebeurt blijkbaar wel meer, een bus wacht ons op en brengt ons
naar Firenze. Van daaruit met de taxi naar hotel Arnolfo in Montecatini.
Namiddag hebben we vrij. We spotten de bekendste bakkerij
van Montecatini: Pasticceria Giovannini, kuieren door het park met de thermen, gluren hier en daar al binnen.
We nemen vlakbij
de Funicolare (een soort tramstel
dat met een kabel bediend wordt) naar Montecatini
Alto. Een schitterend zicht op de omgeving, mooie klokkentoren, kerk,
(muziek)theater.
’s Avonds maken we kennis met de andere fietsers en de rest
van het team: Silvia, Gianfranco, gids Antonio, fietsende gidsen Massimo en
Graziano en fietsers Kim en Ulrike (Schotland), Bastian en Nathalie
(Duitsland). We testen nog even de fietsen, doen de laatste afstellingen.
Daarna gaan we samen uit eten: bruschetta en salsiccia finocchio, verse pasta met handgesneden
gehakt, Fiorentina-biefstuk met patate en als dessert cantuccini en Vin Santo.
Woensdag 13 september 2017
·
Montecarlo, teatro Dei Rassicurati
·
Capannori, Quercia delle Streghe
·
San
Gennaro, kerk en aartsengel Gabriël
·
Collodi,
Villa Garzoni
·
Pascia,
Collodi, Via della Fiaba
We staan vroeg op en nemen de trein naar Pescia. Alles verloopt prima, dankzij
het aparte compartiment voor fietsen in de trein. We volgen eerst een onverhard
pad langs de rivier Pescia, een prima opwarming. Ondertussen bewonderen we de
heuvels en bergen rondom ons. Hier in de vallei krijgen we al een idee /
voorproefje van alles wat deze streek ons te bieden heeft: olijven,
granaatappels, appels, tomaten, … Het kriebelt nu om er tegenaan te gaan!
Tegelijk moet ik toch even slikken: we fietsen graag en veel, maar hebben géén
mountainbike ervaring. We zijn trekkers, “vakantiefietsers”. Een eerste klim,
naar Montecarlo, over asfalt.
We
bezoeken het 2de kleinste theater
ter wereld (Puccini was here!) en proeven er van de lokale wijn en salume.
Montecarlo staat bekend om zijn wijn en het 50ste wijnfestival is nog
maar net achter de rug. Geen wonder dat het hier zo stil is…
Na Montecarlo voert de route ons naar San Martino in colle. Vanaf hier gaan we offroad naar de Quercia delle Streghe, een
indrukkwekkend mooie, 600j oude eik. De takken zouden zo laag hangen omdat er
heksen (stregha) op kwamen zitten. Stevige heksen!
Hier in de heuvels is de
sfeer / atmosfeer anders dan op de vlakte: de geur van hars, warm maar minder
broeierig, droger. Het parcours is pittig, maar nog goed te doen voor ons.
We vervolgen richting Lappato, via een karrenspoor tussen
bosjes, olijfbomen en wijngaarden. We stoppen bij een kleine wijngaard.
Graziano vertelt waarom dit een typsich Toscanse wijngaard is: cypressen aan de
rand, klein bos/struikgewas vlakbij. Massimo vertelt dat de druivenoogst zeer
zoet is dit jaar, dat belooft!
We rijden verder naar SanGennaro, bovenop een heuvel, tegen de Apennijnen aan. Dit is het echte
klimwerk! Het eerste stuk, na de toegangspoort tot het stadjes is al flink
steil, maar dit lukt. We worden nageroepen door een paar kinderen "e
troppo difficile!!” Als het verderop nog steiler wordt moet ik inderdaad
afstappen, dat pikt! Een paar keer diep inademen en ik kan mezelf terug
“lanceren” vanuit een zijstraatje. Toch al fietsend aankomen bij de kerk geeft veel
voldoening, het laatste stuk bleek een stijgingspercentage van meer dan 18% te
zijn! De kerk is gebouwd op de plek waar een oudere kerk stond, er werden ook
delen van gerecupereerd.
Romaanse kerken hebben, door de lichtinval, altijd
iets donkers, mysterieus. Van gotische, renaissance, barokke kerken kan mijn
mond echt openvallen, maar van een romaanse word ik op slag stil. Tot onze
verrassing vertelt de gids dat het beeld van de aartsengel Gabriël wordt toegeschreven aan Leonardo da Vinci.
Na het bezoek aan de kerk volgen we opnieuw een karrenspoor
naar de vallei, naar Collodi.
In dit
dorp bracht Carlo Lorenzini een deel van zijn jeugd door. Later schreef hij het
beroemde verhaal Pinocchio onder het pseudoniem Carlo Collodi. Er is een
Pinocchio park, maar we bezoeken de historische tuin van de Villa Garzoni.
Er is een (later
toegevoegd) vlinderverblijf. De indrukwekkendste vlinder is een reuzegrote
nachtvlinder. Hier kunnen we ons rustig aan vergapen want hij slaapt.
Hierna
rijden we opnieuw de heuvels in. Tussen olijfgaarden, over een riviertje
(ervaren mountainbiker Bastian doet dit al fietsend / springend over de
rotsen!), hierna klimt de weg weer omhoog. Deze weg bestaat uit stenen, kleiner
materiaal is weggespoeld door de regen en heeft diepe groeven achtergelaten.
Dit is lastig. Ik moet een paar keer stoppen, maar opnieuw vertrekken blijkt
nog moeilijker! Iedereen raakt veilig boven, onder aanmoedigingen van Graziano
en Massimo.
We volgen nu de “Via della Fiaba”, de “sprookjesweg”. Smal, over allerlei richels, dicht
begroeid met (doren)struiken, de naam klopt helemaal! Spannend, maar een
perfect MTB trial. In de afdaling toch even moeten afstappen wegens te steil
(voor mij, maar ik blijk niet de enige), ook al heeft de Merida Big 7 prima
schijfremmen.
We worden nog beloond met een fijne afdaling over asfalt, dus de
remmen kunnen even los.
We nemen de trein terug naar Montecatini waar we genieten
bij terme Redi van een massage en bezoek aan de spa naam, kwestie van ook
morgen fit voor de dag te komen. We eten in Arnolfo’s restaurant. Mooi om te
zien hoe eigenaar Graziano vertelt over hun eigen productie van olijfolie en
groenten. We worden overladen met typisch Toscaanse gerechten: il prosciutto
bazzone, la farinata di cavolo nero, carrè in bellavista, patate fiammifero en
tot slot huisgemaakte zuccotto, heerlijk!
Route:
34 km, 410 hoogtemeters
Donderdag 14 september 2017
·
Ponte Buggianese, ciclodromo
·
Padule di Fucecchio
·
Malocchio
Vandaag blijven we grotendeels in de vallei. Een korte stop
bij een net aangelegde fietspiste,
“ciclodromo”: zo glad als een biljartbal, keuze tussen rondjes rijden op de
ovaal en bochten oefenen op de ander helft. We stormen met z’n allen de piste
op voor een paar rondjes. Wat een luxe!
We bezoeken het grootste moerasland van Italië: Le Padule di Fucecchio. Vroeger
intensief gebruikt voor de productie van o.a. vlechtriet (stoelen, mandjes),
tabak. Nu grotendeels stil, verlaten. Er zijn 2 grote stukken natuurgebied, in
de rest mag gejaagd worden. De moerassen zijn een belangrijke rustplaats voor
trekvogels. Het weer is enigszins mistig, wat voor een mystieke sfeer zorgt. We
zien een lepelaar, reiger en eenden vanuit het vogelobservatorium. We horen ook
nog een familie roofvogels: Lodolaio (boomvalk). Het water staat eerder laag
(door de hete, droge zomer) maar we kunnen toch een stukje varen met een
typische boot met platte bodem (Barchino). Er wordt niet geroeid, de bestuurder
duwt ons voort door een puntige stok op de bodem af te duwen.
We verlaten de Padule en maken een korte klim naar de Grotta Giusti, een thermale grot waar
een kuuroord rond gebouwd is. We doen een sessie in de grot: stapsgewijs warmer
en warmer, tot in “l’inferno”: 34°C en
bijna 100 RV. Eénmaal in de grot vergeet je dat je komt voor de weldoende
werking. Een veelheid aan natuurlijke vormen en kleuren. Op de grond, de
wanden, de plafonds. Van grote, matzwarte kegels tot mega-bloemkool. Na een
douche met water uit het onderaards meer zijn we helemaal verkwikt. We zwemmen
nog even in het openluchtzwembad en fietsen terug naar ons
vertrekpunt. We rijden (of is
het zweven?) terug naar het hotel.
Als laatste bezoeken we de Terme Tettuccio. Hier hebben ze
een andere kijk op kuren: het water, afkomstig uit 4 verschillende bronnen,
wordt gedronken. Elk type water heeft bepaalde helende eigenschappen. En als
Eddy Merckx er beter van geworden is willen we dit ook proberen! Hetgeen op mij
nog het meeste indruk maakt is de architectuur. Deze termen zijn al gekend van
in de oudheid, maar de huidige gebouwen dateren uit 1928. Hoge plafonds,
gaanderijen, waterpartijen, hier rondstruinen brengt ook mentale rust.
’s Avonds neemt Massimo ons mee de bergen in, naar Malocchio, één van zijn favoriete
adresjes: Trattoria Da Valentino. Eenvoudig, eerlijk, maar zó lekker: vlees
gegrild boven een houtvuur, zelfgebakken brod, crostini met zucchini zoals ik
nog nooit courgettes geproefd heb, zelfgemaakte pasta, … Moe maar voldaan gaan
we slapen, morgen vliegen we terug naar België.
Route:
38 km, 120 hoogtemeters
